De tocht naar Lagazuoi

De snellere groep skiërs, die uitstekend door het gebied gegidst werd door Ron, besloot op woensdag naar de Passa Falzarego te gaan, en naar Lagaciò. Dit eiste van hen heel wat, Eerst moesten ze met de vroege bus van 8.25 naar Selva gaan, dus vroeg ontbijten en vroeg vertrekken van het hotel. In Selva ging de groep, bestaande uit 19 goed gemutste en ervaren en energieke skiërs op weg naar Corvara, via verschillende liften en verschillende hellingen. Vanuit Corvara werd er reis gemaakt naar Armentarola. Het geniep zat daar in de wachttijden voor de busjes die de groep naar Lagaciò zouden brengen. Volgens Ron was het daar in vorige jaren misgegaan: teveel wachttijd, lange rijen, zodat men in eerdere jaren moest terugkeren. De organisatie van het skiën in de Dolomieten had echter niet stilgezeten, bleek daar. Er stond een middelgrote bus klaar, en later ook nog een kleiner busje waar de laatste leden van de groep in konden. Die tweede bus kwam eerder aan in de Passa Falzarego, omdat de eerste een niet al te sterke diesel had. Daar was het even wachten voor de lift naar Lagació. De groep werd echter beloond op het eindpunt van de lift met een prachtig uitzicht, bij de Refugio, waar een koffiepauze was. Dit is de uiterste lift van het gebied, richting oosten, richting Cortina d’Ampezzo. Bij de afdaling werd er even stilgestaan bij het ijspaleis, een enorme bevroren waterval.

Onderaan stond de bekende paardenlift klaar. Twee fiere en stevige knollen trokken de slee, waarachter de groep aan touwen werd voorgetrokken. Sommigen hadden wat opmerkingen over de diervriendelijkheid van het gehaal, maar de paarden leken er schik in te hebben. Al kun je nooit weten. Weer binnen het bereik van de liften ging de groep weer op terugtocht richting Corvara. Dat betekende veel korte liften, en veel korte hellingen. Pas nadat vanuit Corvara Selva weer in zicht was, werden de afdalingen langer en spectaculairder. Inmiddels was bij Corvara ook de lunch genoten op een buitenterras met een sterke zonnestraling. De groep kleurde zienderogen bij. Na Corvara en Selva kwam de groep via de Saslong weer aan in Santa Christina. Bij de bar werd nog een borrel gehouden, met carnavalsmuziek, en gedanst. Een bustocht in een stikvolle bus volgde, terug naar Hotel Carmen. Daar kwam de groep in opperbeste stemming, maar wel met enige vermoeidheid in de leden, aan. En daar kon de sauna en het zwembad, of gewoon het eigen bed, weer opgezocht worden.

Op pad met Gerda (vervolg)

De wandeling terug langs de beek, stoken Ortisei door richting lift naar de Seiser Alm. Daar staan we om 14.00 uur tussen de skiërs met uitzicht over de alm, prachtig in de zon. Even snel een afdaling doen, is er niet bij. Er zijn verschillende wandelroutes, onder andere één naar Saltria. Ik herken dat als eindhalte van de bus vanaf de Monte Pana, die door het natuurgebied rijdt. Er stond bij: een uur lopen. René hakte meteen de knoop door zonder dat te melden. Al zigzaggend dalen we de sneeuwhelling af. We kwamen af en toe een arrenslee tegen met 2 paardjes, een koetsier en 4 passagiers. Hard werken voor de beestjes.

Na een uur lopen passeerden we een bordje met richting Saltria 40 min lopen. Toen had ik pas in de gaten wat René van plan was. Maar ja teruggaan was niet zo aantrekkelijk. In een barretje drinken we een kop thee en vragen naar de beste wandelroute: de officiële route ging over een voor de arrenslee e.d. geschikte weg, maar je kon ook regelrecht naar beneden, beekje over en verder over een voetpad, veel echter en korter. Kortom dat gingen we doen.

Al wandelend in de zon en wegzakkend in de sneeuw liepen we naar beneden, zo recht mogelijk. Het paadje aan de overkant van het beekje zagen we wel, maar de beek zelf en het bruggetje nog niet. Dat werd teruglopen en op een andere plek weer afdalen. Gelukkig kwamen we een man tegen, die het wandelpad had gelopen en hij kon ons de weg wijzen: recht door, maar ja om hoogte te winnen moet je toch zigzaggend. Na een hele tijd zagen we weer een bordje: nu nog 20 min lopen. We waren al 2 uur aan het lopen. Tegen 16.00 uur begon de zon al te zakken. Het zicht was prachtig. De bergen (Sasso Lungo) waren prachtig in de zon.

We gingen toch wat sneller lopen, want hoe laat gaat de bus van Saltria naar Montepana en hoe laat gaat de laatste lift? En hoe groot is Saltria? Komen we goed uit bij de bushalte? Saltria blijkt geen dorp te zijn, maar een hotel. Vanuit de verte zag René de bus al staan. Hij liep vast vooruit en ik er achter aan. Op de valreep (16.30 uur) haalden we de bus  (alsof de bus op ons heeft  gewacht). Buslijn 12, ritje voor 3,50 euro door prachtig natuurgebied, bos, maar ook hellingen waar de sparrenbomen, (door een lawine  die najaar 2018 waren omgegaan als lucifertjes) langs de weg lagen  en op de hellingen.

Om 16.55 uur bij het eindpunt en de lift. De liftjongens waren al aan het afsluiten. We waren precies op tijd.